Ruimte voor dementie
Van september 2019 tot september 2022 heb ik gewerkt in een project 'ruimte voor dementie' in een verzorgingshuis.
Met veranderingen opkomst in de wettelijke bepalingen omtrent dwangverpleging en gesloten afdelingen, was het idee mensen met dementie zoveel mogelijk hun vrijheid en regie terug te geven ten zij het niet anders kon.
Daarnaast was het idee om een zo breed mogelijke dagbesteding aan te bieden om zo ook mensen op te kunnen vangen die een grote behoefte hadden om te gaan dwalen.
Van de afdeling af en meer in beweging komen.
Voor mij was het werken in een verpleeghuis en met mensen met dementie betrekkelijk nieuw.
Spannend vond ik het in het begin ook, geen idee hoe ik deze mensen moest benaderen en of ik er wel iets mee zou kunnen doen.
Er is een wereld voor me open gegaan. Het bleek dat je 'gewoon' met ze kon praten en overleggen.
Er was natuurlijk iets met weer vergeten en bij tijd en wijlen ook met gedrag, maar dat meegenomen, was contact vaak gewoon mogelijk. Geleidelijk aan ging ik me meer ontspannen en dit had ook een uitwerking op de bewoners. Ik heb menig taartje gebakken en 'teaparty's gehouden, gewoon voor de gezelligheid, vaak was er ook familie die aanschoof en/of meedeed met een activiteit.
Ik heb veel geleerd van deze mensen, gewoon te mogen zijn. Aanwezig zijn.
Veel mensen heb ik ontmoet, en een aantal zullen me altijd bijblijven.
De komende verhalen gaan over deze ontmoetingen
Uilifant
Vroeg in de middag loop ik een huiskamer binnen van een verzorgingshuis. Aan tafel zit een vrouw in een felgekleurd jasje. Ik stel mezelf voor. Ze is een bewoonster die ik nog niet heb ontmoet. Tegenover haar zit een vrouw in een rolstoel te dutten. Ik laat haar slapen, ze zal vanzelf wel wakker worden. Ik ga op zoek naar een spelletje en vind in de kast kaartjes waarop van alles staat afgebeeld. Van gebruiksvoorwerpen tot dieren. De kaartjes gebruik ik om een gesprek aan te gaan met de vrouw met het felgekleurde jasje. Sommige afbeeldingen herkend ze direct, andere zijn te onduidelijk. Als ik haar een afbeelding laat zien van een uil komen we op dierentuinen. De vrouw in de rolstoel is inmiddels wakker geworden en ik betrek haar in het gesprek. Ik laat haar het plaatje van de uil zien. Aandachtig kijkt ze naar het plaatje............
o ja, hoor ik haar dan zachtjes zeggen, een uilifant!
Geridderd worden,
Samen met een aantal dames hebben we broches gemaakt van vilt
Wat bloemetjes en vormpjes getekend op het vilt, zodat zij het konden uitknippen en met naald en draad aan elkaar zetten. Het speldje er aan vast maken was wat lastig, dus dat heb ik voor ze gedaan. Toen ik daar mee bezig was, zei ik, dat als ze klaar zijn, ik ze dan bij hun zou opspelden.
O ja, zegt een van de dames, dat is leuk, dan is het net of we geridderd worden. Toen kwam de vraag waarin we dan geridderd zouden worden, waarop de dame in kwestie zegt, misschien in brillen omdat we allemaal een bril dragen. Een andere dame, die nogal doof is ,vroeg aan mij wat er gezegd werd, ik vertellen en eraan toevoegen dat we ook geridderd kunnen worden in de gehoorapparaten. Een goed idee vonden ze het. Tijdens het opspelden van de broche begon een van de dames spontaan het Wilhelmus te zingen. En onder het zingen van het Wilhelmus sprak ik de plechtige woorden: 'ik ridder u in de orde van de brillen en gehoorapparaten, in naam van de koning en de koningin, amen'.
Een gedenkwaardig moment
Curaçao
Als je meerder mensen bij je activiteit hebt die langere tijd op Curaçao hebben gewoond en vertellen over de prachtige zonsondergangen aldaar.
Dan kun je niet anders dan geïnspireerd raken.
Samen hebben we er een mooi wandkleed van gemaakt.