Levensboom
Ooit was ze begonnen als verloskundige. Veel kinderen heeft ze geboren zien worden. Door een spirituele ervaring in een kerk heeft ze het roer omgegooid en is theologie gaan studeren en als geestelijke raadsvrouw gaan werken in een verzorgingstehuis.
Bewegen tussen geboorte en sterven, luisteren naar de verhalen van mensen en ze begeleiden naar het einde toe, als geestelijke verloskundige, zoals ze het zelf noemde.
Ze vroeg me een wandkleed te maken waar een levensboom op afgebeeld staat
Een levensboom gebaseerd op haar levensverhaal.
In essentie:
En toch.......
Het mogen wortelen
in dat wat is
in de familielijn
in de geschiedenis
van de mensheid
JHWH
Ik zal er hoe dan ook zijn......
Het mogen zijn in dat wat is.
De universele liefde
het licht van Jezus en Maria
Na de winter komt de lente
de belofte van een nieuw begin
het bewegen tussen geboorte en sterven
de cyclus van het leven.
Lijkwade
Dan komt er een vraag of ik een lijkwade wil maken.
Een ontmoeting en gesprek volgt. Over wat de wensen zijn en de mogelijkheden en wat ik in deze te bieden heb. Een ontroerend gesprek met iemand die geconfronteerd wordt met de eindigheid van zijn leven. Een vervuld leven, waarin hij zich geleidt voelt door “Spirit”.
Een bijzonder mens.
Een aantal dagen na dit gesprek, kreeg ik een helder beeld over hoe de wade zou gaan worden.
Tijdens het maken, realiseerde ik me dat het de eerste keer is dat ik iets maak wat niet aan de muur komt te hangen, maar wat deel gaat uit maken van een afscheid.
Het is een bijzondere wade geworden. Afgestemd op de persoon, maar ook gemaakt voor zijn dierbaren. Zoals hij het zelf zegt: 'zij kijken er tegen aan'.
Bijzonder om de lijkwade aan hemzelf en zijn vrouw te overhandigen.
Een emotioneel maar ook liefdevol moment.
Oerkracht,
Hij keek er naar uit, het bijzondere contact tussen mens en paard. Hij had er over gelezen, trainingen gedaan. Toen zijn eerste paard, een prachtige witte hengst, een feit was, ging hij vol goede moed aan de slag.
Ondanks het grote verlangen naar een mooi contact en alle boeken ten spijt bleef het gewenste contact uit. Tot grote frustratie van hem zelf als ook het paard.
Het conflict tussen man en paard liep zo hoog op dat de situatie onhoudbaar werd.
Hem restte niets anders dan alles wat hij dacht te moeten doen, alles wat hij had geleerd, in boeken had gelezen terzijde te zetten. Evenals zijn verlangen en alle strijd.
Hij pakte een stoel, ging zitten en wachtte. Een oefening in geduld, aanwezig zijn en vertrouwen.
Het was nu aan het paard om te besluiten het contact aan te gaan op zijn eigen voorwaarden.
Dit was het begin van een relatie gebaseerd op wederzijds vertrouwen en gelijkwaardigheid., waarbij hij leerde luisteren naar wat het paard hem te vertellen had. Hij leerde het paard steeds beter te begrijpen en leerde over zichzelf als man en mens.
Zijn verhaal vormde voor mij het begin voor het maken van dit kleed.
En zoals het gaat bij een goed verhaal heeft het ook zijn weerslag op mij
Prehistorie,
De tijd van voor de geschiedenis. De oertijd. De tijd van zo'n 20 tot 30 duizend jaar geleden, toen de eerste grotschilderingen verschenen. Gemaakt door onze verre voorouders in een magisch verleden.
Toen hij vroeg of ik een kleed wilde maken waarin de 4 windrichtingen zijn aangegeven en iets met paarden als krachtdier, wist ik dat dit het thema was. De oertijd.
De magische verbinding tussen mens en natuur, mens en paard.
Tijdens het maken reisde ik via de voorouderlijn terug tot in de oertijd. Daar kon ik ervaren hoe het was om een te zijn met de kracht van de natuur. Een symbiotische eenheid.
Ik stemde me af op de oerkracht van paarden tot ik overspoeld werd door hun energie.
Overal in het kleed doken ineens paarden op die ik alleen maar verder zichtbaar hoefden te maken.
Het kleed is goed ontvangen en helemaal op zijn plek.
Omslagdoek
Over verlies en rouw,
troost en thuiskomen bij jezelf.
Verlies en rouw horen bij het leven en vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken.
Een plotseling verlies van welke aard dan ook kan je tot in het diepst van je ziel raken en de grond onder je voeten vandaan slaan.
ik kreeg een vraag of ik beeldje van vilt wilde maken van een plotseling overleden huisdier. Een voelbare emotionele vraag van een bijzondere vrouw met een groot hart voor dieren. Foto's werden toegestuurd om een nog beter beeld te krijgen van hun relatie. Een voelbare bijzondere band tussen mens en dier.
Het beeldje is er niet gekomen. Al snel kreeg ik beelden van een omslagdoek waarin ik de kleuren en patronen van de vacht had verwerkt.
In een omslagdoek kun je even wegkruipen, begrenzen, de wereld klein maken en ruimte geven aan dat wat wil zijn. Gemis, verdriet, een rustpunt vinden in jezelf
Maar bovendien kan het troost bieden en ruimte geven aan mooie dierbare herinneringen.
De omslagdoek is met liefde ontvangen.
